Omdat West Park Asylum een grote naam is binnen het urbex wereldje stond deze al een tijdje op ons lijstje van te bezoeken locaties. Door samenloop van omstandigheden beslisten we om op 11 november eventjes Het Kanaal over te steken om een dagje te gaan fotograferen.

Na een vlotte treinrit onder Het Kanaal en een autorit over de Britse autostrade waren we ter plaatse maar er was echter één probleem: we hadden geen idee hoe we in de gebouwen konden komen.

Na een paar keer klimmen over hekken en muurtjes kwamen we toch bij het gebouwencomplex. Dat pottenkijkers niet gewenst waren werd snel duidelijk. Elk raam was dichtgetimmerd met stevige houten platen en overal hingen bordjes van een bewakingsfirma. Daarnaast hingen ook overal bewegingsdetectoren, welke met enige moeite toch te omzeilen waren.

Na lang zoeken lukte het ons om één gebouw binnen te komen, maar éénmaal binnen was het een teleurstelling. Veel goede foto’s zou ons dit niet opleveren. Ondertussen waren vlak naast het gebouw de werkmensen druk in de weer met allerhande graafmachines – blijkbaar is 11 november geen feestdag in Groot Brittanië – en zorgde dit voor een bijkomende moeilijkheid om niet gepakt te worden.

Ondanks onze voorzichtigheid gebeurde het onvermijdelijkheid toch, we liepen één van de werkmensen tegen het lijf en we vreesden ervoor dat onze trip voor niets geweest was. Maar na de nodige uitleg van onze kant en waarschuwingen voor inzakkende vloeren van zijn kant had de werkmens sympathie gekregen voor onze hobby en wist ons te vertellen dat – éénmaal we in de grote gang raakten – we in elk gebouw zouden binnen kunnen.

Gang

Na een klein half uur zoeken lukte het ons ook nog om in de gang binnen te raken en inderdaad, van daaruit was het heel eenvoudig om de verschillende gebouwen te betreden en foto’s te nemen terwijl er rondom ons volop gewerkt werd. En dit hebben we geweten. Tot tweemaal toe zijn we een paar werkmannen tegengekomen in de gang. De eerste keer konden we er ons nog uitpraten, maar de tweede keer vonden ze het welletjes en begeleidden ze ons naar buiten. Gelukkig hadden we toen al een paar uur fotograferen achter de rug.

Er was echter nog één foto die ik doodgraag had willen nemen, namelijk die van de vleugelpiano. Helaas hadden we die nog niet gevonden. Gelukkig begon ik een gesprek met twee andere werklieden die meenden dat de piano weleens in een bepaald gebouw kon staan. En, vertelden ze erbij, moesten we opnieuw naar binnen gaan, zij zouden het niet zien.

Het geluk was ons blijkbaar goed gezind die dag want we vonden de piano en ik had mijn foto en konden we met een geheugenkaart vol foto’s opnieuw richting België rijden.

Een week later vernamen we trouwens via Flickr dat een deel van de gebouwen waar we foto’s gemaakt hebben ondertussen reeds zijn afgebroken.

Slaapkamer

West Park Asylum

Stoel

Rolstoel

Weerspiegeling

Badkamer

Piano

Bureau

Bekijk de rest van de foto’s op Flickr.