Een revisit doen van een grote locatie is altijd leuk, omdat je dan wat meer tijd hebt om je te focussen op details, dingen die je de eerste keer niet zag. Dus toen ik gevraagd was om mee te gaan met iemand die voor de eerste keer ging, moest ik niet lang twijfelen.

Toen we aan de omheining stonden, die sinds mijn vorige bezoek hersteld was, dachten we dat we op het terrein iets of iemand zagen, maar we schreven dit toe aan onze verbeelding. De ingang die ik vorige keer genomen had om het gebouw binnen te komen bleek nu dicht gelast en extra gebarricadeerd. Gelukkig vonden we snel een andere toegang tot het gebouw. Ergens was een gat gemaakt waar vroeger een raam zat. Enkel een plaat moest er voor zorgen dat ongewenste bezoekers buiten bleven. Deze plaat was snel aan de kant geschoven en kropen wij door het raam naar binnen.

We waren nog geen twee minuten binnen toen er achter ons twee onguur uitziende mannen tevoorschijn kwamen. Ik stapte op hen af, mijn statief stevig in de hand, klaar om uit te halen indien het nodig moest zijn want ik merkte dat één van de mannen iets vasthield in zijn hand. Toen hij dichter bij kwam zag ik dat het maar een gsm was.

In gebrekkig Frans vroeg één van de mannen of wij foto’s kwamen nemen. Toen ik bevestigend antwoordde vertelde hij dat dat geen probleem was zolang we enkel maar boven foto’s nemen. Op zich geen probleem want op de benedenverdieping lag toch te veel rommel en afval om mooie foto’s te maken. Mijn vraag of wij de enigen in het gebouw waren snapte hij eerst niet goed maar toen ik bleef aandringen zei hij van wel. Ik gaf de twee mannen een stevige hand en we gingen naar boven.

Opeens hoorde ik stemmen en voetstappen en ging ik kijken in een ander deel van het gebouw. Beneden ons zag ik nog eens vier andere mannen rondlopen. Even overwogen we om toch maar gewoon foto’s te nemen van het gebouw maar uiteindelijk besloten we het zekere voor het onzeker te nemen. Tenslotte liepen we allemaal met een klein fortuin aan fotografiemateriaal rond en we hadden geen zin om bestolen te worden. Er was immers geen snelle manier om weg te raken moesten die mannen zich opeens tegen ons keren. En dus vertrokken we op dezelfde manier als we gekomen waren.

Waren het krakers die beschutting zochten tegen de koude of ben ik gewoon naïef en waren het koperdieven die in deze locatie hun grote slag wilden slaan? Eerlijk gezegd wil ik het niet weten. Ik ben al lang blij dat we zonder problemen en met al ons materiaal zijn weggeraakt. Had ik de politie moeten bellen? Geen idee, want wij waren daar natuurlijk ook illegaal. Misschien was het beter zo denk ik dan.